در سال 1971 میلادی، پزشکانی که از دست آوردهای خود تا آن زمان در زمينه بيماري هاي عفوني سرمست بودند با بیماران عجیبی برخورد کردند که در هیچ کتاب و مقاله ای در مورد آن مطلبی مطالعه نکرده بودند. دیری نپایید که دانشمندان آمریکایی در سال 1981 میلادی کشف سندرمی جدید تحت عنوان سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز) را به اطلاع همه رساندند و در سال 1983 میلادی عامل آن جداسازی شد و ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) نام گرفت. از سال 1366 که اولین مورد ایدز در ایران شناسایی شد تا به امروز موارد ایدز/HIV در ایران رو به گسترش است. طبق گزارش مرکز مدیریت بیماری ها در تاریخ 1/7/1392 در مجموع 27041 مورد قطعی ایدز/ HIV در کشور داریم که رو به افزایش است. از این تعداد 3/89 درصد آن ها مرد و 7/10 درصد آن ها زن می باشند (1).
تاکنون افراد زیادی جنبه های گوناگون این معضل بهداشتی جهان را مورد بررسی قرار داده اند که یکی از این جوانب، اختلالات اعصاب و روان می باشد. ارتباط آلودگی به HIV و اختلالات روانی پیچیده است. از یک سو عفونت های فرصت طلب می توانند تظاهرات روانی داشته باشند و از سوی دیگر ویروس HIV می تواند مستقیماً عملکرد مغز را دست خوش تغییر قرار دهد به طوری که با واسطه القای تولید برخی سیتوکین ها (مانند IL-1، IL-6، TNF و TGF-β)، رادیکال های آزاد و تعدادی آمینو اسیدهای هیجانی موجب ناهنجاری های سیناپسی و کاهش نورون های سیستم لیمبیک، هسته های قاعده ای و قسمت هایی از قشر مغز می شود (2). از طرف دیگر استرس های .
درباره این سایت